«Action field kodra’s stalking horse», 2011
Πεδίο δράσης Κόδρα
Δούρειος Ίππος
(+ταγμα)
Project: «Action field kodra’s stalking horse», 2011
Onshore Pedestrian precinct at the White Tower, Thessaloniki
Canteen Mama mia Carla
Duration: 6-8 October (afternoon)
The poets: Panagiotis Arvanitis, Lena Kallergi, Natalia Katsou, Anestis Melidonis, Thodoris Papaioannou, Magda Hristopoulou.
Visual Artists: Nikolas Antoniou, Leonidas Gelos, Achilleas Zazos, Christos Ioannidis, Giorgos Korpakis, Penny Korre, Ilektra Maipa, Thomas Makinatzis, Petroula Ntalla, Maria Papaleksiou, Nikos Pasalimaniotis, Kiki Stoubou, Gesthimani Hatzi.
Action Field Kodra 2011, the visual arts exhibition organized by the Municipality of Kalamaria, is among the oldest and most important non-museum institutions of modern art in Greece, with the support of the Deputy Mayor of Culture, and participates in the Biennale of New Artists of the Mediterranean with the project “Action Field Kodra’s Stalking Horse”.
In order to correspond to the conditions and the needs of a very disordered period, art owes to regain its role as a mechanism of social cohesion and as an agent of ideological and political innovation. This year, a two-fold opening is being attempted: that of modern art in the public sphere and that of the Municipality of Kalamaria in the Municipality of Thessaloniki.
Within the context of this two-fold opening with the project “Action Field Kodra’s Stalking Horses”, it concludes this attempt to penetrate the urban web of the city. By using the canteens in an undermining way, it composes images that try with an account, a story, a myth, to activate a comment regarding the view of the world and of ourselves, the self-determination against encaging, exclusion, the participation in the public matters by providing extensions of thought. Images that try to articulate in an experiential way a hermeneutics, in the fashion that it is manifested within their sequence, with a poetic philosophy that might produce realizations of self-consciousness in order to allow us to articulate the resistance against a vulgar dislocation, by reforming and constantly pretending to the means; this will allow us to redefine with actions and to contribute to the joint reformation of a world in which we participate and dwell.
The known for their functions canteens acquire and create an imaginable typological route in the axis of the beach of Thessaloniki as a spatial sign of a casual focus within the public sphere and the organized life of the city, functioning at the same time as a spatial sign of the moments of the everyday urban time. With a rhythmo-logy they comprise artistic claims of the urban landscape, with the visual artists, the musicians, the poets, and the spectators-goers as the protagonists who expropriate the front wall and the backstage of the non-visual and un-experienced public space of Thessaloniki, by engaging unwittingly or suspiciously in the prose of the world…
The co-curators of Action Field Kodra 2011
Maria Kenanidou, Dimitris Michalaros, Theophilos Trampoulis
In cooperation with:
Department of Visual and Applier Art, University of Western Macedonia
Deputy Mayor of Culture, Municipality of Thessaloniki
Biennale of New Artists of the Mediterranean
DOCUMENTATION
In cooperation with the Action Field Kodra of the Municipality of Kalamaria and the support of the Deputy Mayor of Culture of the Municipality of Thessaloniki and the Biennale of New Artists of the Mediterranean, the 3rd visual arts painting studio of the Department of Visual and Applied Art of the University of Western Macedonia, Florina, in tuning with the 1st Painting studio, it will study the semasiology of the canteen (spatial sign) and its spatial penetrating function (“stalking horse”) in almost all the facts of the urban people gathering. This participation, at the same time, it will also constitute the first exhibition for the research regarding the thematic of “+τάγματος [tagma]” in the excipient “Πλατεία-Ζω [Square-I Live]”. The Space becomes the Locus and the Locus is the space, the field of the integration of the individual in society (The place is the space). The visual art function will be based on the life-giving poetry utterance in order to generate/formate the trojan idea of a wide ambiguity of the social against the overt and vulgarian individualism. The spatial sign “Stalking Horse Canteen” penetrates the shaped social and political landscape by organising asymmetries and peculiarities at the places where a person “parks”, where one spends his/her time, where one spends his/her leisure time in the squares, where one accompanies other people in the seemingly peaceful landscape.
The biblical well being after the Second World War, with the economists, one the one hand, turning the egoistic assumption into mathematics and, on the other hand, the limited elite putting make-up to the mask of interest or egotism, made the way of life consisting by a political expression of a hopeless anthropology, being organized in the Agora and the abstract Law.
The case of the artistic exploration of the canteens as Stalking Horses constitutes an empirical check of this impression: “The canteen is the Stalking Horse in facts of the crowd”: this sentence is an assumption around the organization (material and symbolic) of the sociability and the social relationships in a dominating commercialized reality. The artists that contribute to this research and the spectators that they will reaffirm or they will confute it on the basis of an empirical phenomenology. To project on the micro-social reality of the canteen the macro-phenomena of the social self is a way to focus on the forms of the social structures. Indeed, the effort is focused on that cluster of visual works and poems that give emphasis on the innate discontinuity, the open, the fragile, the plastic feature of the social elements, for example, of the sociability of the canteen.
Maria Papalexiou parallelizes the canteen with a theater of facts. In the shadow of the facts, of the happenings around the canteen, she organizes the symbolic construction of the whole, in regard to the members of the society. She names stickers as chairs of the theater pit, by passing people and customers, in an arrayed black human-like shadow of the canteen. Leonidas Gelos while seeking for a universal symbol in order to create a solid foundation of emotional experience, he studies the memory of the smell of the canteen, re-creating the impinged Vergina Star with edible materials. Bread for the shape of the star; mustard for gold; ketchup for blood. All these constitute the derivative, the ambiguity of the past, when it is established as a fertile historiography of the present. If the instinct of hunger acts as the lever of social behaviour, then greediness and the amoral pursue of its satisfaction can lead to conflicting behaviours of pretension. In that case, the maintenance of fellowship (+τροφικότητα) as tidiness becomes very difficult. The symbolic meanings that are being acquired by the material conditions of life in the framework of social companionship can transform the environment of a fellow (+τροφικού) sharing into a despicable antagonism. Two voracious people corrode (δια-βρώνουν=eat away) their relationships in the work of Gesthimani Hatzi.
Panagiota Koroniou attempts to invent the conceptual deity of the streets. She engraves on the wooden socle a gesture-like cross made of oddments of a frape coffee that holds a few rubbish, the material fragility of time and the unexplored religion of the routes. Her work is being “hanged” on the barrier between the cabin of the driver and the vehicle as a kind of amulet. A wrecked ghost-canteen made by Christos Ioannidis will float anchored in the restive geography of the accumulated debris that were produced by the reconstruction of the inshore pedestrian precinct, near the statue of Karamanlis. The degenerated ghost-canteen comes over against the floodlight of the city as an incontrollable image-ideogram of the social abstraction that “the city” constitutes. With the brunt of political collapse, away from any well-ordered organization, disinterested and implicative, it stands as a neuronic stimulus and organizes the non-space as an optical paradox.
The anticipation for a social life of popular mental outlook around the canteen gives emphasis on the contrasts from a series of interconnected events: I am hungry; I will eat some fast-food on a porcelain plate using a rustproof service. This latent representational structure upgrades the popular cart-postal of the canteen at the side of the road (counterpoint of the idyllic sandy beach) into an anticipated dinner. By denaturing the internal cohesion, by downsizing the space-shelter of the Stalking canteen, the aesthete image of a dining room with a limited number of chairs acquires a differentiating meaning. The painted in a representational way prepared dining table of Nikolas Antoniou acts as an amusing practical joke at a fashionable feast, as well as a fingerprint of the completeness of the “life of the canteen”. In this new disorder around the canteen, Thomas Makinantzis installs a barrel full of wheat that it is nailed with a supporting pole of a canteen-shaped loft of pigeons. As an artistic enigma for an exemplary pluralism of diet, the Stalking canteen-loft of pigeons depicts the un-de-jure naked life of the pigeons at the public square.
Penny Korre and Ilektra Maipa accumulate the non-rationality and the oddness of philosophy in a game with balloons. The seven paradoxes of Evoulides, philosopher from Megara who lived in the 4th century BC, are concealed in the pumped Stalking balloons. The frequenters of the canteen will choose a balloon, but only with its bust it will be revealed to them the hidden philosophical paradox. Nikos Pasalimaniotis designs in a bearing manner the sign of the whole action: a canteen subjected to the stalking horse, which in its irrational element brings to him the imaginably recognisable object of deceit. However, the drawing of this canteen remains an arbitrary, incompliant, and infracting presence at events of restraint (the canteen’s penetration to the occupied Constitution Square in the summer of 2011), which moves with the certainty of an ambulance, parks with the ease of a TV-van and passes around the commons of the beleaguered.
Kiki Stoubou with an elastic fabric of 100 meters long will unite the artistic form of the canteen into the same space, as a drop-curtain of the everyday “action” of the exhibition. Thus, during the day and until the evening opening of the action, the passer-by will have the opportunity to face the assembly of the works onto a black bundle. The Stalking space, in this way, is being reconstructed sufficiently as a without-ground-situation, a factor for a new anti-structural form of aesthetics, bringing out the social play of the artists as a field of observation. Would an evaluation of aesthetics be efficient to produce social justice?
How one becomes a communicant in the social wholeness? The answer is to be found is all the above-mentioned works. The social games at the canteen correspond to the roles, the dispositions, and the situational reactions of the social. Can the artistic re-writing of the “aura” of an environment of social relationships (a canteen) wipe out its teleological functionalism as a cheap way of alimentation? And can it develop the administration of a such fragmented non-continuous fragile social organization?
The poetry of Panagiotis Arvanitis, Lena Kallergi, Natalia Katsou, Anestis Melidonis, Theodoros Papaioannou, and Magda Hristopoulou, as a web without welding bead, it is being heard as a whisper in the public space but more loudly in the driver’s cabin, conveying debris of poetic visualizations: the canteen is being filled with the aura of the streets; some times, it acts as a psychiatric clinic; it is full of scents of self-moving thoughts of long smoke in and out of the noise of the city, teaching you how to eat with your “ten fingers”; the canteen becomes the crossroad of a journey that belongs to everyone and to nobody, and the owners are confederates in a continuous murder; by listening to poetry, one might realize the propaganda; one can answer at the question regarding the prize of the food; one will learn how fear satisfies its thirst; one will learn how to make a coffee and a cheese-pie; how to write poetry in the shape of internal bleeding. Nothing is self-taught.
Haris Kontosfiris
Florina, 2/10/2011
We would like to thank:
Vasili Rouvali; Gianni Zioga; Eirini Morou; Rena Gouberitsi; Giorgo Korbaki; Argiri Rimo; Kosta Gratsa; Niko Zaronaki; Niko Mikoniati; Giorgo Vasilopoulo; Eirini Vlahou; Matoula Skaltsa; Hara Tsouvala; Christina Ploutoglou; Katerina Nasioka; Athina Daskalaki; Dimitri Tsokaki.
Relevant Links:
http://floroieikastikoi.blogspot.com/2011/09/v-behaviorurldefaultvml-o.html
http://floroieikastikoi.blogspot.com/2011/08/blog-post_28.html
http://floroieikastikoi.blogspot.com/2011/08/blog-post_3542.html
http://harriskondosphyris.com
------------------------------------------------------------------------------------------------------
Project: «Action field kodra’s stalking horse», 2011
Παραλιακός Πεζόδρομος στο ύψος του Λευκού Πύργου, Θεσσαλονίκη
Καντίνα Mama mia Carla
Διάρκεια έκθεσης: 6, 7, 8 Οκτωβρίου (βραδινές ώρες)
Οι ποιητές: Παναγιώτης Αρβανίτης, Λένα Καλλέργη, Ναταλία Κατσού, Ανέστης Μελιδώνης, Θοδωρής Παπαϊωάννου, Μάγδα Χριστοπούλου.
Οι εικαστικοί: Νικόλας Αντωνίου, Λεωνίδας Γκέλος, Αχιλλέας Ζάζος, Χρήστος Ιωαννίδης, Γιώργος Κορπάκης, Πένυ Κορρέ, Ηλέκτρα Μάιπα, Θωμάς Μακινατζής, Πετρούλα Ντάλλα, Μαρία Παπαλεξίου, Νίκος Πασαλιμανιώτης, Κική Στούμπου, Γεσθημανή Χατζή.
Το Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011, η εικαστική έκθεση σύγχρονης τέχνης την οποία διοργανώνει ο Δήμος Καλαμαριάς αποτελεί έναν από τους παλαιότερους και σημαντικότερους μη μουσειακούς θεσμούς σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, με την υποστήριξη της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού και συμμετέχει στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου με το project «Action field kodra’s stalking horses».
Για να ανταποκριθεί στις συνθήκες και τις ανάγκες μιας ταραγμένης εποχής, η τέχνη οφείλει πλέον να επανακτήσει το ρόλο της ως μηχανισμός κοινωνικής συνοχής και ως φορέας ιδεολογικής και πολιτικής καινοτομίας. Φέτος αποπειράται ένα διπλό άνοιγμα: της σύγχρονης τέχνης στο δημόσιο χώρο, και του Δήμου Καλαμαριάς στο Δήμο Θεσσαλονίκης.
Μέσα στο πλαίσιο του διπλού αυτού ανοίγματος με το project «Action field kodra’s stalking horses», ολοκληρώνει αυτή την απόπειρα διείσδυσης στον αστικό ιστό της πόλης. Χρησιμοποιώντας υπονομευτικά τις καντίνες, συνθέτει εικόνες που προσπαθούν με μια αφήγηση, μια ιστορία, έναν μύθο, να ενεργοποιήσουν, ένα σχόλιο σχετικά με την θέα του κόσμου και του εαυτού μας, την αυτοδιάθεση ενάντια στον εγκλωβισμό, τον αποκλεισμό, τη μετοχή στα κοινά εισφέροντας προεκτάσεις σκέψης. Εικόνες που προσπαθούν να διατυπώσουν με βιωματικό τρόπο μία ερμηνευτική έτσι όπως αποκαλύπτεται μέσα στην αλληλουχία τους, με μια φιλοσοφία ποιητική που ίσως επιφέρει συνειδητοποιήσεις αυτοσυνειδησίας ώστε να μπορούμε να συναρθρώσουμε την αντίσταση απέναντι σε μια αγοραία απορρύθμιση, αναμορφώνοντας και διεκδικώντας διαρκώς τα μέσα, για να επανερμηνεύουμε εμπράκτως και να συμβάλλουμε στη συνδιαμορφώση ενός κόσμου στον οποίο μετέχουμε και κατοικούμε.
Οι γνώριμες για την λειτουργία τους καντίνες, αποκτούν και δημιουργούν μία νοητή σημειολογική διαδρομή στον άξονα της παραλίας της Θεσσαλονίκης ως τοπόσημα πρόχειρης εστίασης μέσα στο δημόσιο χώρο και την οργανωμένη ζωή της πόλης, λειτουργώντας ταυτόχρονα και ως τοπόσημα στιγμών του καθημερινού αστικού χρόνου. Συνθέτουν με μια ρυθμολογία εικαστικές διεκδικήσεις του αστικού τοπίου, με πρωταγωνιστές εικαστικούς καλλιτέχνες, μουσικούς, ποιητές και τους θεατές-θαμώνες που οικειοποιούνται την πρόσοψη και τα παρασκήνια του αθέατου και αβίωτου δημόσιου χώρου της Θεσσαλονίκης, εμπλεκόμενοι ανυποψίαστοι ή υποψιασμένοι στη πρόζα του κόσμου…
Οι συνεπιμελητές του Action Field Kodra 2011
Μαρία Κενανίδου, Δημήτρης Μιχάλαρος, Θεόφιλος Τραμπούλης
Σε συνεργασία με:
Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας (ΤΕΕΤ) (Department of Visual and Applied Art) – Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας (University of Western Macedonia)
Αντιδημαρχία Πολιτισμού Θεσσαλονίκης
Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου
ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ
Σε συνεργασία με το Πεδίο Δράσης Κόδρα του Δήμου Καλαμαριάς, με την υποστήριξη της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού Θεσσαλονίκης και την Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου, το 3ο 3ικαστικό 3ργαστήριο Ζωγραφικής του Τμήματος Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, σε συντονισμό με το 1ο Εργαστήριο Ζωγραφικής, θα ερευνήσει τη σημασιοδότηση της καντίνας (τοπόσημο) και τη διεισδυτική της χωρική λειτουργία («Δούρειος ίππος») σε όλα σχεδόν τα γεγονότα αστικής συνάθροισης πλήθους. Η συμμετοχή αυτή, ταυτόχρονα, θα αποτελέσει και την πρώτη απολαυόμενη έκθεση της διερεύνησης της θεματικής του «+τάγματος» στο έκδοχο «Πλατειά-Ζω».Ο Χώρος γίνεται Τόπος και ο Τόπος είναι ο χώρος, το πεδίο ενσωμάτωσης του ατόμου στην κοινωνία (The place is the space). Η εικαστική λειτουργία θα στηριχθεί στη ζωογόνα εκφώνηση ποίησης για να ενεργοποιήσει-συγκροτήσει τη δούρεια ιδέα μιας ευρείας αμφισημίας του κοινωνικού απέναντι στον απροκάλυπτο και χυδαίο ατομικισμό. Το τοπόσημο «Δούρειος Καντίνα» διεισδύει μέσα στο διαμορφωμένο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο οργανώνοντας ασυμμετρίες και ιδιομορφίες εκεί που «αράζεις», εκεί που περνάς το χρόνο σου, εκεί που πλατειάζεις, εκεί που +τροφεύεις στο φαινομενικά φιλήσυχο τοπίο.
Η βιβλική ευημερία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, με τους οικονομολόγους να μαθηματικοποιούν την εγωιστική υπόθεση από τη μια πλευρά και μια περιορισμένη ελίτ να μακιγιάρει το προσωπείο του συμφέροντος ή της φιλαυτίας από την άλλη, έκανε τον τρόπο ζωής να συνίσταται σε πολιτική έκφανση μιας απέλπιδος ανθρωπολογίας και να οργανώνεται μέσα στην Αγορά και το αφηρημένο Δίκαιο.
Η περίπτωση της εικαστικής διερεύνησης των καντινών ως Δούρειων ίππων αποτελεί και έναν εμπειρικό έλεγχο αυτής της παραπάνω εντύπωσης. «Η καντίνα είναι ο Δούρειος ίππος σε γεγονότα πλήθους»: αυτή η πρόταση αποτελεί μια υπόθεση γύρω από την οργάνωση (υλική και συμβολική) της κοινωνικότητας και τις κοινωνικές σχέσεις μέσα σε μια κυρίαρχη εμπορευματική πραγματικότητα. Οι καλλιτέχνες που συνδράμουν στην έρευνα αυτή και οι θεατές θα την επαληθεύσουν ή θα την διαψεύσουν στη βάση μιας εμπειρικής φαινομενολογίας. Το να προβάλεις πάνω στη μικρο-κοινωνική πραγματικότητα της καντίνας τα μακρο-φαινόμενα του κοινωνικού εαυτού, είναι ένας τρόπος να εστιάσεις στην μορφή των κοινωνικών δομών. Πράγματι η προσπάθεια επικεντρώνεται σε εκείνη τη δέσμη εικαστικών έργων και ποιημάτων που τονίζουν την εγγενή ασυνέχεια, το ανοιχτό, το εύθραυστο, το εύπλαστο του κοινωνικού στοιχείου, π.χ. της κοινωνικότητας της καντίνας.
